Met het hele gezin werden diverse vakantiereizen naar Denemarken gemaakt, onder andere naar de Deense club. Jolanda werd ook met het Citroën-virus besmet en zei: “als ik later groot ben wil ik ook zo’n auto”. En aldus geschiedde en ze werd ook lid van de club. Jan werkte intussen bij een bekende Traction specialist. De auto van Jolanda werd geprepareerd om in 2003 mee te doen aan een 12-uurs endurance race op het Circuit de Charades bij Clermont-Ferrand. De motor werd gereviseerd en er werd op de versnellingsbak een groter kroon/pignon wiel gemonteerd, zodat ze langer konden doortrekken in de versnellingen. Van buiten zag de Traction er nog oud uit met originele lak. 6 chauffeurs wisselden elkaar af, waaronder Jan en Jolanda. Ze brachten het tot een goed einde. Ook hebben ze nog even als demonstratie binnen een uur de motor in- en uitgebouwd, waarna de auto weer startte en kon rijden.
Veel familie en vrienden zijn in de Traction van Jan & Thea getrouwd met Jan als chauffeur en daar genoot hij van. Jan had een vaste bloemist, die de bloemstukken voor de auto verzorgde.
Jan behoorde tot de harde kern van de club. Samen met Thea heeft hij bijna geen evenement gemist. Jan was ook belangrijk voor de club. Door zijn werkervaring kende hij de Traction van haver tot gort. Deze kennis kwam goed van pas toen hij zich in 2009 voor het centraal magazijn ging inzetten. Hij heeft veel inkoop van onderdelen gedaan en daarbij kwamen de relaties van zijn werk goed van pas. Bij het magazijn werd Jan zeer gewaardeerd. Niet alleen om zijn kennis, maar ook om wie hij was als mens. Ze noemden hem daar Mr. Positivo, want hij zag overal een oplossing voor. Hij was altijd hulpvaardig en deelde zijn kennis graag. Zo was Stef een keer bij het magazijn en toen zagen ze dat zijn ventilatorblad gescheurd was. Jan reed vanaf het magazijn achter hem aan naar huis als achtervang. Na de rit miste Stef een wieldop. Ja, zei Jan, ik zag hem op de brug zo de Waal in vliegen. Maar Stef was veilig thuis dankzij Jan. Het magazijnwerk heeft Jan volgehouden zo lang als hij kon, daarna bleef hij op de achtergrond betrokken en bleef hij zijn kennis delen.
Jan hield van reuring om zich heen en was bij Gelre 8 jaar actief in de evenementencommissie. Ik herinner me nog de busreis naar de Salon de Champenois in Reims, die hij samen met Richard Vos had georganiseerd. Er was ook een groepje bij van de afdeling Noord. De reis was perfect verzorgd, onderweg deelde Jan drankjes aan ons uit en niemand kwam iets tekort. Op de terugweg was de bus na een tussenstop bijna zonder Michel en mij vertrokken, gelukkig trok er nog iemand aan de bel dat wij nog niet in de bus zaten.
Jan is vaker naar Reims geweest. Toen het rijden moeilijker ging nam Huub hem mee.
De halve club liep daar, het was gezellig. Ze gingen laat naar huis, inmiddels was het donker. De telefoon, waarop de navigatie zat, was leeg. Huub nam de verkeerde afslag en ze kwamen in Duitsland terecht. Verdwaald dus. Jan moest er wel om lachen en bleef zoals altijd rustig. “Laten we maar terug rijden.” Ze kwamen langs het Schnitzel Paradis, waarop Jan zei: “we gaan eerst een schnitzel eten, daarna zien we wel weer.” Daar konden ze de telefoon opladen en toen was er weer navigatie. Per saldo hadden ze maar een uur vertraging, maar wel de maag gevuld met een schnitzel.
Later, toen het lopen voor Jan moeilijker ging, nam Huub Jan in rolstoel mee naar Reims. Hij deed toen de bedrijfsmuts van Huub op en maakte dan reclame voor hem.
Jan en Huub hebben samen veel ritten gereden. Het was nooit de vraag “zullen we gaan?”, maar altijd “ik haal je op”. Jan heeft het zo lang mogelijk vol gehouden en genoot daarvan. Hij had onderweg altijd wel iets te vertellen en was ook een telefonische vraagbaak. Bij een vraag zocht hij alles tot in detail uit en dan kreeg je uitgebreid en gedegen antwoord, o.a. waar je het kon kopen. Ook kwam Jan vaak bij Huub, waar altijd wat aan een Traction te sleutelen was. Toen het sleutelen niet meer zo goed ging had Jan altijd goede raad. Zo was Jan was soort vader voor Huub. Je kon altijd bij hem terecht.
Jan was goudeerlijk en resoluut. Een bekende uitspraak van hem was: “Besodemieteren doen ze mij maar 1x, dan is het ook helemaal klaar.” Resoluut was Jan ook toen Huub de begrafenis aanhanger had gekocht: “Daar wil ik straks in komen te liggen”, zei hij beslist.
Stil zitten was niets voor Jan. De laatste jaren heeft hij nog veel gedaan aan de auto van Jolanda, die is omgebouwd tot Découvrable en nu bijna klaar is.
Dit weekend zouden we de Deense meeting weer bezoeken. Jan vroeg ”wil je mij in de appgroep zetten, dan kan ik jullie volgen”. Helaas heeft hij dat net niet gehaald. Maar we zijn dankbaar dat Jan, ondanks zijn diagnose van 6 jaar geleden, nog zo lang bij ons is gebleven en dat hij daar zelf ook van heeft kunnen genieten. We zijn er zeker van dat hij het mede door zijn positieve instelling zo lang heeft volgehouden. Daarin mag hij een voorbeeld zijn voor ons allen.
We zullen Jan erg missen, maar altijd in onze gedachten blijft hij altijd bij ons.